“Is het leven maakbaar?”

“Ben jij van de lokale pers?”, grapte hij lichtvoetig. Ik had de man pas een paar luttele uren geleden voor het eerst de hand geschud, maar voelde me al snel zo thuis aan zijn keukentafel dat ik begon te doen wat ik graag doe. Vragen stellen. Soms misschien iets te veel. Maar het gaat vanzelf. Ik hou van vragen stellen aan mensen. Ontdekken wat ze drijft, wie ze zijn, hoe ze het leven ervaren.

Deze man heeft ‘zijn schaapjes op het droge’. En mensen die financieel onafhankelijk zijn geworden vind ik super interessant. Want hoe zijn ze daar gekomen? Welke beslissingen hebben ze gemaakt? Moesten ze offers brengen? Kwam het vanzelf? Of was het een ‘hustle’? Zouden ze het overdoen? Was het een bewust doel of een bijproduct? Hoe is het om niet meer te hoeven werken? Oké, dit dus. Heel veel vragen. Die komen gewoon, hoef ik niks voor te doen.

Ik merk dat hij het wel kan waarderen dat ik aandacht heb voor zijn verhaal. Ik vraag hem vooral naar de cruciale momenten of keerpunten in zijn zakelijke bestaan. Het gaat over kansen, mensen die op zijn pad kwamen, de juiste adviseurs aan zijn zijde. Maar ook herinneringen uit zijn jeugd. Dat zijn oom een garage had met oldtimers. Dat hij al vroeg besloot dat ook te willen. En dat hij van zijn eigen vader enkel herinnerde dat ‘ie in z’n vieze kleding uitgeblust thuis kwam van het werk. Dat hij besloot dat niet te willen.

Een verhaal, zijn verhaal. Niet alleen rozengeur en maneschijn overigens. Hij had ook serieuze roofbouw op z’n lichaam gepleegd. Hij moest lange tijd herstellen toen hij geen lange stressvolle dagen meer hoefde te maken.

Onderwijl mijn vragenvuur en overduidelijk oprechte antwoorden van zijn kant, kom ik zelf tot het voorzichtige besluit dat het kwartje op vele momenten ook de andere kant uit had kunnen vallen. Dus hoe werkt dit? Is het geluk? Of wilskracht? Moest het gewoonweg zo zijn? Wat als hij niet de juiste mensen op zijn pad had getroffen? Wat als hij eerder fysiek was ingestort?

Tegen het einde van de avond vraag ik hem: “Peter, is het leven maakbaar volgens jou?” Hij glimlacht, wordt stil en richt zijn blik naar buiten. Terug kijkt hij me aan en zegt: “Dat is een goede vraag, maar ik denk uiteindelijk toch van niet”.