Geen kraakbeen
Mijn blik valt al gauw op haar asymmetrische pas. Haar linkerknie lijkt amper te buigen bij het zetten van een stap. Linkerknie bij een linkshandige vrouw. Mijn interne Germaanse geneeskunde bibliotheek legt direct wat linkjes. Niet veel later blijkt dat er inderdaad wat aan schort. “M’n vrouw heeft geen kraakbeen meer in haar knie, waarvoor we binnenkort voor een second opinion gaan.”
Het juiste moment
Normaliter is mijn enthousiasme zo groot dat ik al zou hebben verteld wat haar lijf haar waarschijnlijk probeert te vertellen. Maar ik heb inmiddels ook de ervaring dat dat niet altijd wordt ontvangen. Dus ik kies ervoor te wachten tot zich een goed moment aandient. En dat gebeurt. Ze begint over het ongemak en de pijn. “Heb je al eens gedacht aan een alternatieve behandeling?” “Ja, al van alles geprobeerd. Acupunctuur bijvoorbeeld. En ik praat met iemand over de emotionele impact van het al dan niet krijgen van een nieuwe knie. Omdat ik nog zo jong ben.” “Oké, zal ik mijn visie eens delen?” “Ja, is goed.”
Eigenwaarde inbreuk conflict
Ik vertel haar dat kraakbeen onderdeel is van botten en gewrichten en dat dat gaat over ‘eigenwaarde inbreuk’. Bij een linkshandig persoon is de linkerkant verbonden met partner, vader, vrienden (eigenlijk iedereen behalve je moeder of kinderen). Knieën gaat over fysieke prestaties maar ook gevoelsmatig niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van anderen. De tranen schieten in haar ogen. “De relatie met mijn familie is heel moeizaam. Ik ben de jongste van drie kinderen en heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat de andere twee alle aandacht krijgen. En die knie doet eigenlijk al pijn sinds mijn 14e.” Ze slikt haar tranen weg en verdwijnt naar het toilet.
Zelf heb ik de indruk dat ook haar man de lat hoog heeft liggen. Te zien aan hoe hij met z’n kinderen omgaat. Dus het zou me evengoed niets verbazen als het ook over hem gaat. Maar hij is tegelijkertijd ook haar enige houvast, zo blijkt. Dus dat zal ze niet zomaar toegeven.
‘Rondhuppelen‘
Als we even later met z’n drieën aan tafel zitten begint ze er zelf over: “Wil je eens tegen m’n man vertellen wat je daarnet zei over m’n knie?” Ook hij herkent het. “Het goede nieuws is dat het dus ook kan keren, waardoor je kraakbeen zich wellicht terug kan opbouwen. En je misschien geen nieuwe knie nodig hebt”, zeg ik. “Tja”, zegt hij, “we zullen zien hoe het met de (horeca)zaak verder moet want als blijkt dat ze hier alleen nog maar wat kan rondhuppelen dan heeft dat wel veel impact”. Niet doorhebbende dat die opmerking haar ‘conflict’ mogelijk opnieuw triggert aangezien haar dat opnieuw het gevoel geeft niet te voldoen aan de verwachtingen van de belangrijke mensen in haar leven. Sowieso zal iedere dag die gevuld is van pijn bij het werken en het besef dat ze dus tot steeds minder fysieke prestatie in staat is haar situatie waarschijnlijk verslechteren.
We nemen afscheid en ik zeg haar dat ze welkom is als ze wil dat ik een keer een lichtje schijn op haar binnenkant. Daar ligt uiteindelijk toch heel vaak de sleutel.