Spiegeltje, spiegeltje ..
Dat dieren en kinderen als spiegels fungeren wist ik wel, maar dat het ook écht zo is wist ik niet. Met inmiddels dik twee maanden als nieuwbakken hondenmoeder achter de rug kan ik zeggen ‘ik laat het ‘echte’ moederschap nog even aan mijn deur voorbij gaan’. Beer was geen bewuste keuze, maar nu al een groot cadeau gebleken. Soms geeft het leven je iets wat je misschien niet zelf zou kiezen maar wat wel moest gebeuren. Ik snap nu ook dat sommige mensen ‘onbewust/ongepland zwanger moesten worden’. Het brengt iets wat je misschien anders nooit had opgehaald. Verantwoordelijkheid dragen en zorgen voor een levend wezen is ‘different cook’. Het is zwaar en mooi tegelijkertijd.
Wat Beer me liet zien over mezelf
De eerste weken vroeg ik mezelf in het geheim af of dit nu wel een goed idee was geweest. Moest ik niet toch een ander huis voor ‘m zoeken. Ik schaamde me ook wel voor die gedachte moet ik zeggen. Maar wauw, ik had nog nooit een puppy in huis gehad en wilde het zó graag goed doen. Beer heeft me in hele korte tijd in contact gebracht met een aantal van mijn, inmiddels bewuste, beperkende overtuigingen en mechanismen. Eentje ervan is ‘te hoog verantwoordelijkheidsgevoel’, maar ook ‘ik mag niets over het hoofd zien’ en ‘ik mag niet rusten’ en ‘ik moet productief zijn’. En ‘de ergste’: ‘ik ben een slechte (honden)moeder.’
Vrijheid
Balans vinden in zorgen voor mezelf en zorgen voor de ander kreeg ineens een nieuwe definitie. Even voor de duidelijkheid: ‘het is maar een hond’ gaat voor mij niet op. Het is me inmiddels overduidelijk dat een hond ook een bewustzijn en een gevoelswereld heeft. Dus straffen, opsluiten in een bench en laten piepen gaan niet door mijn beugel. Het kan zijn dat ik het mezelf daardoor heel ingewikkeld heb gemaakt, maar ik koos en kies ervoor de hond vrij te laten en te ontcijferen wat zijn gedrag mij probeert te laten zien. Inmiddels begint dat zijn vruchten af te werpen. En daar ben ik eigenlijk best trots op.
De test
Dat de overtuiging ‘ik ben een slechte (honden)moeder’ in mij leeft verbaasde me enigszins. Want er is ook zeker een deel in mij dat gelooft dat ik een goede moeder zou zijn. Totdat ik twee weken geleden, na een lange dag werken, Beer ophaalde bij z’n oppas. Op de valreep sprong (of viel?) hij in de fortgracht. Daar scheen blauwalg in de zitten. Nog niet helemaal aangesloten op het feit dat blauwalg misschien ook wel gevaarlijk zou kunnen zijn liep ik naar de afwaskeuken om hem samen met Manoe te ontdoen van de eventuele muffigheid in zijn vacht.
Incident
Druk doende met Beer enigszins kalm en stil te houden zodat Manoe hem kon afspoelen, voelde ik dat zijn vacht ineens heel warm was. Ik schrok me dood. De kraan bleek alsmaar heter te zijn geworden. Een shock ging door me heen. Wie weet had ik hem verbrand. Achteraf gezien is hier toen een zogenoemde Hamerse Haard haard ingeslagen. Volgens de theorie van de Germaanse geneeskunde is dat het moment waarop de psyche een conflict ervaart, waardoor het lichaam in de overlevingsmodus gaat. De volgende ochtend kreeg ik van vriend Dennis, die met de biotensor had gecheckt, de bevestiging dat Beer in orde was. Dat was direct de oplossing van de conflictsituatie. En toen ging mijn lichaam in heling. Die middag kreeg ik tijdens werk ineens rillingen en voelde ik me niet lekker worden. Ik zei nog tegen Kim: “denk dat ik morgen ziek ben. Van de vermoeidheid ofzo”. Niet beseffende dat de situatie van de avond ervoor zoveel impact op mijn geest had gemaakt dat mijn lichaam ervan moest herstellen.
Eigenwaarde inbreukconflict
Maandagochtend werd ik wakker met een ongelofelijk stijve nek. Nog nooit eerder meegemaakt. Het begon uit te stralen naar mijn arm en m’n vingers tintelden. Verder geen griep-achtige symptomen of malaise. Alleen een stijve en pijnlijke nek en schouder. Ik sloeg de Germaanse geneeskunde catalogus er nog eens op na. Spierpijn is de heling van een eigenwaarde-inbreuk of onvermogen conflict. De linkerkant is de moeder/kind kant. Het gebied rondom de nek is gerelateerd aan een intellectueel eigenwaarde-inbreuk conflict of ook wel een ‘oh, wat ben ik dom’ conflict. En de schouder heeft te maken met falen in relatie tot een ander. Ik kon ze zo afvinken. Want oh, wat voelde ik me dom en gefaald toen ik ontdekte dat die kraan zo heet stond/werd. En dat de overtuiging ‘ik ben een slechte hondenmoeder’ in mij leeft heeft er vast en zeker nog een schepje bovenop gedaan. Zo van ‘zie je wel’. Nu een week later is de nekpijn min of meer verdwenen en ben ik andermaal verbaasd over de accuratesse van de ontdekkingen van dokter Hamer. Ons lichaam is geniaal.