Alles is perceptie
Het systeem. Een onderwerp waar ik graag en veel over filosofeer en over praat. Want ik houd van uitzoomen, verbanden zoeken en zien. Van mijmeren over dit en dat. Mijn tussentijdse conclusie is dat de oplossing niet bij ‘het systeem’ ligt. Het gaat ons niet redden. We kunnen alleen onszelf redden. Als er per definitie al iets te redden valt. Er zijn hordes mensen die het prima naar hun zin schijnen te hebben in de huidige realiteit. Dus het is eigenlijk ook perceptie dat er iets mis zou zijn.
Van strijd naar vrede
Het leven is meer dan eens een projectie van de dia tussen ons linker- en rechteroor gebleken. Dat wat we geloven wordt of is werkelijkheid. En dus is de marketing van de Agenda 2030 nogal effectief. Want we bouwen de wereld die ‘zij’ voor ogen hebben gewoon eigenhandig voor ze op. Ook als we zeggen er tegen te zijn. Wat we dus nodig hebben is een eigen visie op ‘een nieuwe wereld’. Eentje waarvan ons hart wél harder gaat kloppen. En dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Want met een focus op zelfrealisatie komen we ook de blokkades tegen in ons onderbewustzijn. Bijvoorbeeld: maar wie zou mijn product of dienst willen kopen? Of: dat gaat nooit lukken. Of: ik heb niet genoeg geld om een project te starten. Of: het heeft geen zin, er is toch geen hoop meer. Allemaal zelfsabotage.
En dus is het veel comfortabeler en makkelijker om boos en verontwaardigd te blijven over wat zich buiten ons afspeelt. Minister dit, beleid zo, krantenartikel hier, protest daar. Oh, en ik ben geen heilig boontje. Deed er zelf ook volop aan mee. De strijder in mij vond het genieten. Totdat ik me realiseerde dat het niet de weg vooruit was. In het begin was het fijn en lekker, dat strijden en roeptoeteren. Maar na een tijdje begon het me uit te putten. Het maakte me chagrijnig, zwartgallig en verdrietig. En ik bereikte er steeds minder mee. Ik denk dat we allemaal door dit proces heen gaan als we bepaalde zaken over de wereld om ons heen ontdekken. De kunst is om er op een bepaald moment vrede mee te vinden en te gaan bouwen. Aan onze eigen droom.
Spijt
Ik heb geen spijt overigens. Van die tijd. Het was nodig. De strijd met de wereld was gewoonweg een uiting van iets wat al jaren in mij broeide. Een sluimerend gevoel van onvrede, verdriet, niet op aarde willen zijn. Het was een spinnenweb van thema’s zoals niet volledig geïncarneerd zijn, geboortetrauma, hechtingstrauma en niet de mensen op mijn pad die me konden vertellen hoe het dan wél zat of ook kon. Het was louterend voor me om enkele maanden de stampvoetende puber te zijn, die iedereen stom en kut vond. Ik had namelijk nooit echt gepuberd. De voorbeeldige dochter in mij vond dat niet nodig. Toch kwamen de emoties er vroeg of laat uit. En dat was een noodzakelijk ‘kwaad’.
Wat dan wel?
We hebben meer bouwers nodig. Mensen die dapper genoeg zijn om hun dromen achterna te gaan. (note to self. Ik heb ontdekt dat eigenlijk alles wat we schrijven notes to self zijn). Ik heb er een gewoonte van gemaakt om regelmatig aan mensen te vragen wat ze zouden doen als geld en tijd geen rol spelen. En in 99% van de gevallen hebben mensen de wildste (en mooiste) dromen over een bijdrage aan mens, dier en natuur. Het komt slechts zelden voor dat mensen zeggen: ik maak alles op aan spullen en ga zitten potverteren tot ik dood ben.
Oke, er zijn mensen die minder grootse visies op mens en maatschappij hebben, maar die hebben 100% zeker een rol in hun gemeenschap/familie. Of niet. Sommige zielen kiezen in dit leven misschien voor een wat meer zelf-gecentreerd leven. En daar is op zich niets mis mee. De aanmatigende gedachte dat al het geld in handen moet komen van beleidsmakers en politici, omdat alleen zij (of ikzelf in mijn ‘GroenLinks tijdperk’) het beste weten hoe de samenleving eruit moet zien, heb ik een aantal jaar geleden naast me neer gelegd. Mensen barsten van de prachtige, mooie ideeën. We hebben vrijheid nodig. En vertrouwen. In onszelf en elkaar.